Garść przemyśleń
Równo miesiąc i jeden dzień temu przeszłam operację w pełnej narkozie. Wszystko trwało około trzech i pół godzin. Nigdy wcześniej nie byłam znieczulona ogólnie.
Przed operacją zastanawiałam się nie tyle co nad bólem po operacji, tylko nad tym gdzie będzie moja dusza / istota samoświadomości w trakcie operacji.
Zastanawiałam się nad śmiercią kliniczną i obawiałam się doświadczeń z nią związanych, typu : wyjdę z ciała i będę siebie widzieć na stole operacyjnym…
Nic takiego nie miało miejsca. Po sześciu oddechach w masce odpłynęłam. Nie wiedziałam nic. Nie czułam. Wybudzenie było kompletnym zaskoczeniem. Było mi dobrze we śnie. I zdałam sobie z przerażeniem sprawę z tego, że mogliby mnie poćwiartować na tym stole, a ja bym o tym nie wiedziała. Mogliby mi wszystko. Wziąć nerkę albo i serce.
Świadomość została uśpiona, więc umysł też. A gdzie była dusza?
Czyliż dusza to tylko konstrukt naszej świadomości. Mózg wspaniały i niezbadany.
Wstrząsnęło mnie to.
Coraz bardziej wzrasta we mnie przekonanie, że religie świata są po to by nadać sens życiu i je regulować. Oswoić śmierć i nadać równie jej sensu. Pocieszyć. Dać nadzieję. I wmówić, że niewytłumaczalne ma być takie, jak ktoś kiedyś gdzieś zapisał, jak wierzyli prorocy. I wierzyć, że byli oni nieomylni, bo natchnieni.
Wiadomo. Wiara pozostaje wiarą. Empiryczne spory nijak mają się do żarliwych i głębokich przekonań.
Wiara, sprawa bardzo indywidualna, osobista. A w Polsce coraz bardziej narodowa.
Jak tu pominąć ten cały patriarchat, bo zobaczcie, w Głównych Prawdach Wiary:” Są trzy osoby boskie: Bóg Ojciec, Syn Boży I Duch Święty. ”
Dlaczego w Trójcy Świętej nie ma kobiety?
Dlaczego Bóg nie miał córki?
Dlaczego Bóg nie miał parki: syna i córki?
Że już o Ewie z żebra Adama nie wspomnę.
I o dwunastu Apostołach?
Trzech Królach?
Dziś już zupełnie inaczej wracam we wspomnieniach do wywiadu, jednego z ostatnich Tomasza Lisa ze Zbigniewem Religą. Tomasz lis zapytał profesora o to, czy “coś ” jest po śmierci. A doktor z pełnym przekonaniem odpowiedział, że niczego tam nie ma. Pamiętam, jak gryzła mnie ta pewność profesora. I przekora podpowiadała mi: przecież nikt nie wie, dopóki żyje. Jako lekarz, schorowany, po przebytych operacjach i leczeniu nowotworowym – ze spokojem tak odpowiedział. Profesor Religa jako chirurg sam wykonał tysiące operacji, jak sądzę; miał władzę nad pacjentami. Widział te sterowane usypiania, wybudzania po operacjach.
Teraz ja, po narkozie, śmiem twierdzić, że żyjemy tu i teraz. Mamy jedno życie. Nie czekajmy na kolejne. Liczy się każdy dzień.
A lewitowałam nie nad stołem operacyjnym, a trzy lata temu w moim łóżku po zażyciu dwóch różnych leków na nadciśnienie. Przez okropną chwilę kołysząc się, uniosłam się około dwudziestu centymetrów nad materac, nie mogłam zawołać, ruszyć ręką , niczym, aby prosić o pomoc. Cholernie się wtedy przestraszyłam. Ośrodkowy układ nerwowy, mózg i jego kompetencje plus źle dobrane leki, mieszanka dająca ekstremalne przeżycia. To wspomnienie na marginesie, ale jestem ciekawa, czy Któreś z Was miało podobne doświadczenia?
Czy Ktoś z Was zna odpowiedź na to pytanie: gdzie znajduje się dusza podczas operacji?